Świat w barwach biało-czerwonych

Tydzień temu zaczęły się Mistrzostwa Europy w piłce nożnej. Jednak szał związany z nimi trwa dłużej. W końcu Polska jest organizatorem, więc to raczej nie dziwne.
Nagle  wszyscy stali się patriotami. Nie da się wyjść na spacer, żeby nie natknąć się na flagi wywieszone w oknach/na balkonach/pod oknami. No i oczywiście samochody. Zdecydowana większość z nich ma przynajmniej jeden - poza flagą na tablicy rejestracyjnej - symbol narodowy. A już najwięcej jest takich, co mają po dwie flagi przyczepione do szyb i jeszcze lusterka ubrane. Na te drugie mogłaby zwrócić uwagę drogówka, bo część jest założona byle jak i ograniczają widoczność. A potem tłumaczenie: "Ale to dlaczego panie władzo, że przez flagę nie widziałem". Jakby bez tego było mało wypadków...
W każdym razie nagle okazało się, że flagi w sklepach są. Szkoda, że teraz. Bo jak nadejdzie jakieś święto narodowe (1 lub 3 maja, 11 listopada), można uznać, że flaga to towar deficytowy. Wtedy nikt nie czuje się patriotą. A jeśli mamy być z czegoś dumni, to raczej z historii, a nie chwilowego szału.
Ja też się przygotowałam na mistrzostwa. Telewizor wyłączyłam z prądu, a zamiast radia słucham płyt. Nie lubię piłki nożnej. Ogólnie jakoś nie bardzo lubię oglądać sport. Ale jego małe dawki jestem w stanie przetrwać (przez siostrę, bo mnie katowała w domu ciągłymi meczami wszystkiego). Wiecie, co jest najśmieszniejsze? Wszyscy trąbią, że piłka nożna to sport drużynowy, a jeśli przyjdzie co do czego, wychodzi szydło z worka. Najlepszy przykład był wczoraj. Miałam (nie)szczęście widzieć kawałek meczu Portugalii z Danią i przyznam, że mina C.Ronaldo była zabójcza, gdy Pepe strzelił bramkę. Takiej zazdrości jeszcze nie widziałam :)
Czekam już na koniec. Ewentualnie zadowoli mnie odpadnięcie Polski, bo będzie trochę spokojniej.
A potem znowu Olimpiada. Ale tu nieco lepiej, bo jest różnorodność dyscyplin i w niektórych mamy nawet szanse.