Jednicześnie chcę i nie chcę, czyli słów kilka o zimowym zniechęceniu

To nie jest tak, że zapomniałam o blogu. Ani że porzuciłam pisanie.
Sprawa ma dużo głębsze dno...
A jednocześnie jest tak prosta.

Po prostu, NIE CHCE MI SIĘ.
I to nie tylko pisać. Zauważyłam, że ostatnio w sumie niewiele mi się chce. Owszem, pomysły nam, ale gdy przychodzi czas wykonania i wzięcia się do pracy, nagle wszystkiego się odechciewa...
Miśków nie szyję, bo i tak nikt nie jest zainteresowany. Zaczęłam szyć sobie dwie sukienko/bluzko/tuniki, ale jak na razie nie mam ochoty ich wykończyć. Ostatnio Teściowa zaczęła sobie robić na drutach kamizelkę. Pomyślałam, że coś w tym jest. Mam chęć sięgnąć po druty i wełnę, ale w sumie - jakby się dobrze zastanowić - po co. Nie umiem robić na tyle dobrze, żeby wyszło z tego coś fajnego, a proste rzeczy na sprzedaż raczej odpadają. Myślałam tez o szydełku, ale tego musiałabym się uczyć od podstaw. Gdy zobaczyłam, jak to wygląda, od razu dałam sobie spokój. Ciągnie mnie też ostatnio do haftu krzyżykowego. Ale znowu jest jakieś "ale"... Kanwa droga, a u nas w tym miesiącu nieciekawie. Poza tym, co ja z tym potem zrobię? Będzie zalegać gdzieś w kącie, jak te miśki... Pisanie opowiadań też mi jakoś nie idzie, chociaż praktycznie codziennie mam jakiś nowy pomysł.

Sama nie wiem, czy to wszystko jest spowodowane. Po prostu na samą myśl o tym, że mogę zacząć coś robić, wszystkie chęci odlatują daleko w świat.
I to nie jest tak, że nie chcę robić.
Bo CHCĘ!
Ale gdy nadchodzi czas, wolę wziąć w rękę książkę i czytać.
Może, gdy nadejdzie wiosna coś się zmieni...